O potrzebie rozróżnienia strukturalnych i funkcjonalnych aspektów psychologii sztuki …
Psychologia sztuki jest złożonym przedmiotem, a opis ten jest jedynie wstępem do „psychologii rozwojowej”. Badania. Psychologia stanowi podstawę wielu aspektów życia i sztuki lub wyrażania sztuki w dowolnej formie, a w szczególności poprzez rzeźbę i malarstwo, opiera się również na teoriach i wiedzy psychologicznej. Związek między psychologią a sztuką jest prawie nieunikniony; Bez psychologii nie może być sztuki i odwrotnie. Artysta zaczyna od pustego płótna, na którym rzutuje swoją własną psychologiczną naturę, a sztuka pozostaje medium takiej projekcji. Jest to najlepszy sposób na zdefiniowanie sztuki jako medium, poprzez które artysta lub osoba twórcza rzutuje swoje uczucia i frustracje oraz głębsze potrzeby psychologiczne. W ten sposób sztuka jest ściśle związana z psychologią. Jednak psychologia sztuki jako dyscypliny formalnej nie została powszechnie uznana i dopiero niedawno zyskała popularność na zachodnich uniwersytetach.
Jednak psychologia sztuki jest fascynującym obszarem badań, ponieważ analizuje rdzeń kreatywności i dostarcza wyjaśnień dla procesów mentalnych w szczególności artysty i jednostki twórczej w ogóle. Co ciekawe, psychologia sztuki nie ogranicza się do zrozumienia procesów mentalnych artysty, ale także procesów mentalnych związanych z postrzeganiem sztuki. Psychologia sztuki zapewnia wyjaśnienie i zrozumienie zjawisk kreatywności, procesów mentalnych artysty i procesów myślowych widza. Jest kompleksowy nie tylko ze względu na zakres wyjaśnień w swoim podejściu, ale także dlatego, że psychologia sztuki obejmuje wyjaśnienia z różnych dziedzin psychologii, takich jak psychologia postrzegania Gestalt, psychologia formy i funkcji / porządku i złożoności, psychoanaliza jungowska i psychologia uwagi i psychologia eksperymentalna oraz symbolika Freuda ,
Psychologia sztuki jest interdyscyplinarna i z powodzeniem łączy sztukę, architekturę, filozofię (metafizykę i fenomenologię), estetykę, badania świadomości, percepcję wzrokową i psychoanalizę. Od filozofa Johna Deweya po psychoanalityka Carla Gustava Junga XX-wieczni intelektualiści wpłynęli na pojawienie się psychologii sztuki, która zdawała się wykraczać poza procesy myślowe artysty, badając proces tworzenia i jego postrzegania, sztukę biologiczną. perspektywy społeczne, psychologiczne i filozoficzne. Zarówno Dewey, jak i Jung wywarli wpływ na naukę sztuki w kontekście społecznym i kulturowym i są w dużej mierze odpowiedzialni za zrozumienie sztuki w jej obecnej formie.
Sztuka jest oczywiście procesem twórczym, a zatem także głębokim procesem psychologicznym. Sztukę można dobrze wytłumaczyć teorią percepcji i procesem poznawczym. Teoria postrzegania wizualnego Gestalt oferuje jedno z najważniejszych wyjaśnień dotyczących tworzenia i postrzegania sztuki. Teoretycy Gestalt byli psychologami XX wieku, którzy systematycznie badali ludzkie procesy postrzegania, a niektórzy ze znanych teoretyków Gestalt to Wolfgang Köhler, Kurt Koffka, Max Wertheimer i Kurt Lewin. Zasady postrzegania psychologii Gestalt koncentrowały się na bliskości lub przyległości, podobieństwie, ciągłości, zamknięciu, powierzchni / symetrii oraz kształcie i rozumie.
Stąd też gestykaliści opisali percepcję jako proces, który obejmuje nie tylko przedmiot, ale także kontekst jako percepcję przedmiotów i na który wpływ ma to, co je otacza. Dla Gestaltists rzeczy zawsze są czymś więcej niż sumą ich części. Ponieważ sztuka polega przede wszystkim na percepcji, nasze postrzeganie przedmiotu sztuki również zależy od tych zasad projektowania, a my dostrzegamy ciągłość lub zamknięcie obiektów statycznych, a nawet postrzegamy ruch. Psychologia Gestalt była szeroko stosowana do opisywania i rozumienia „iluzji wizualnych”. Na przykład obiekty, które są bliżej siebie, są postrzegane jako grupa. Jeśli widziałeś niektóre z tych obrazów, które wyjaśniają zasady kształtu, szybko zrozumiesz, że sztuka to coś więcej niż pociągnięcia pędzlem. Sztuka jest zarówno procesem postrzegania (w tym iluzji), jak i procesem tworzenia. Kiedy artysta tworzy iluzję wizualną, jest prawie jak magik. Jednak sztuka ma kilka wymiarów w swoich badaniach i wyjaśnieniach oraz ze zrozumienia kształtu i struktury, co jest & # 39; strukturalne i # 39; Wyjaśnienie zasad organizacji sztuki, potrzebujemy & # 39; funkcjonalny & # 39; Charakterystyka sztuki. Ponownie podaje to psychoanaliza i symbolika.
Na początku XX wieku Zygmunt Freud był pionierem studiów artystycznych w swojej formie psychoanalitycznej, uważając artystę za neurotycznego, który radzi sobie ze stresem psychicznym i konfliktami poprzez swoje impulsy twórcze. Freud był zainteresowany & # 39; Treść & # 39; lub temat sztuki, który odzwierciedla wewnętrzne konflikty i stłumione pragnienia artysty i sztuki Freuda, jak każdego współczesnego psychoanalityka, jest zasadniczo postrzegany jako projekcja procesu myślowego i myślowego artysty. Freud uważał, że nieświadome pragnienia i fantazje artysty ustępują wnętrzu i objawiają się na płótnie poprzez sztukę. Kiedy więc artysta fantazjuje o pięknych cnotliwych kobietach, maluje anioły w niebie jako rodzaj „sublimacji”. jego głębszego życzenia. Zatem każde dzieło sztuki jest bezpośrednio związane z wewnętrznym światem artysty i jego nieświadomych rejonów umysłu.
Szkoła artystyczna, na którą teoria Freuda wywarła bezpośredni wpływ i która bezpośrednio zamanifestowała nieświadomość, to surrealizm, który rozpoczął się na początku XX wieku, początkowo jako pochodna ruchu kulturalnego – dadaizmu. Surrealizm kładzie nacisk na integrację sztuki i życia i koncentruje się na nieświadomych pragnieniach o wpływie psychoanalitycznym. Od psychologii Jacquesa Lacana po filozofię Hegla, surrealizm był w dużej mierze kształtowany przez filozofię, psychologię i zmiany kulturowe i był jednym z najbardziej rewolucyjnych ruchów w historii sztuki.
Niektórymi z jego słynnych zwolenników byli André Breton, a ostatnio Salvador Dali. W rzeczywistości dzieło Dalego można postrzegać jako niemal wizualną reprezentację nacisku Freuda na analizę snów, nieświadome pragnienia, halucynacje i swobodne towarzystwo. Symbolika seksualna, ważna część analizy Freudowskiej, była szeroko stosowana przez surrealistów. Freud i surrealizm podkreślali ściślejszy związek między szaleństwem, seksualnością i sztuką, ale ten rodzaj reprezentacji spotkał się również z oporem. Z drugiej strony psychoanaliza Carla Junga i nacisk na sztukę jako formę ekspresji kulturowej były bardziej akceptowalne dla niektórych artystów, a Jung pozostaje najbardziej wpływowym psychoanalitykiem w historii sztuki dzięki jego optymistycznemu i konstruktywnemu przedstawieniu sztuki. Według Junga sztuka i inne formy twórczych starań mogłyby uzyskać dostęp do „zbiorowej nieświadomości”. i zapewniają ważny wgląd nie tylko w proces twórczy, ale także w kulturowe elementy ducha przenoszone przez pokolenia. W psychologii jungowskiej sztuka jako proces psychologiczny byłaby asymilacją doświadczeń kulturowych artysty, dzięki czemu byłaby dostępna dla szerszej społeczności.
Psychologię sztuki, która rozwija się w główną i główną dyscyplinę, można zatem postrzegać jako podzieloną na dwa obszary:
o Strukturalna psychologia sztuki – co podkreśla „psychologia strukturalna”. Aspekty postrzegania sztuki poprzez formę, organizację w rozumieniu zasad formy i ogólny nacisk na strukturę, także z zasadami fizjologii i percepcji wizualnej
o Psychologia funkcjonalna sztuki – ta, która podkreśla sztukę jako proces twórczy, że & # 39; funkcjonalny & # 39; Aspekty lub mentalna dynamika artysty, treść, a nie forma; można je zrozumieć dzięki wglądowi psychoanalizy i fenomenologii.
Gałąź strukturalna dotyczy głównie percepcji i procesu percepcji sztuki, a gałąź funkcjonalna dotyczy artysty i procesu tworzenia sztuki. Oba wymiary byłyby równie ważne i wzajemnie się uzupełniają, tworząc kompleksową psychologię sztuki konceptualnej.
[ff id=”6″]
